De passie en liefde voor de sieraden en kunst.

Al reizend en schilderend trok ik in de laatste jaren door het mooie Nederland.
De natuur, die altijd maar zijn eigen gang gaat, fascineert me.

Zo is het mooi om in Groningen tot je knieën in de klei te staan, of struinend de Veluwe vast te leggen in tekeningen en schilderijen.
Het gaat me vooral om de details. De geschiedenis van ontelbare mooie dorpen in het land, en hun bijzondere inwoners.

Zo herinner ik me een opdracht,  die ik kreeg van een Veluws boertje. Hij ging naar het bejaardenhuis en wilde zijn stulpje nageschilderd hebben. Na 4 uur had ik  het half ingezakte en van mos begroeide boerderijtje af. Buiten hing een trekbel. Na 1 keer tringelen ging de deur al open. Of hij op zijn 89ste alles nog zag...........Toen ik me door de voordeur had heen geworsteld, die denk ik 1.55 hoog was, kwam ik direct in de kamer. In die kamer gebeurde werkelijk alles. Het rook er naar spek en worst en naar brandend hout. Verguld was hij met het schilderijtje. “Ja”, zei hij, “ik heb hier nu 89 jaar gewoond. Ik ben er geboren, ik heb er gewerkt op het land, en na de dood van mijn ouders ben ik er blijven wonen. Ik keek naar zijn gezicht. Doorleefd, met een groot lijnenspel, maar met glinsterende ogen. Voor me zat een man met een grote geschiedenis. Niet bekend, maar wel geleefd. Een man met een verhaal, een leven vol betekenis. Na een paar verhalen zei hij: “...nu eerst koffie.” Links achter in het boerderijtje stond een klein  aanrechtje. Er werd ouderwets koffie gezet. Hoop gefluit van de fluitketel en toen het hete water op de koffie. En er werd melk gekookt natuurlijk. Ik moest zo nodig duur doen......met melk en suiker. Daar kwam de beker aan. Grote vellen gekookte melk hingen over de beker. Verder ging hij met zijn verhalen. Ik hield de beker koffie maar vast, want ja ik moest er toch wat mee. We kregen het over het verleden, dat hij altijd gekleed ging in de Veluwse dracht. Vol trots liet hij me sieraden zien. En natuurlijk zijn zilveren pruimtabaksdoos. Gegraveerd, gekregen ooit van zijn ouders toen hij 18 jaar werd. Voor het eerst kreeg ik echt onder ogen hoe mooi die drachtsieraden waren gemaakt. Een nieuwe liefde was geboren. Ik werd helemaal enthousiast en vergat zelfs de mok koffie.

Na nog wat verhalen zei hij: “ik zal even het schilderijtje betalen”. Hij liep naar achter in zijn boerderijtje,  waar zijn bed stond achter een afscheiding van een opgehangen gordijn. Plots zag ik weer de mok koffie. Ik keek snel om me heen. Daar stond een geweldige grote cactus. Die was zeker ook al 89 jaar. Snel kiepte ik mijn mok koffie in de pot van de cactus. Net op tijd. Het Veluws boertje betaalde het schilderijtje en zei: “Dick,  ik heb nog wat voor je. Een mooi Veluws slot. Dat mag jij hebben als aandenken aan mij.” Ik was perplex. Ik bedankte hem maar voelde me ook wel beschaamd. Hij liep met me mee en bleef in de deuropening staan. Een kleine en ook zo’ n grote man. Een hele rijke man in een verpauperd en weggezakt boerderijtje. Ik stapte mijn auto in. Hij  zwaaide naar mij. Hij  riep: “En Dick,  nog bedankt hè!” “Graag gedaan,”  zei ik. “En ook nog bedankt namens mijn cactus voor de koffie, ” riep hij toen. Ik keek verbluft en stotterde....: “hoe weet u dat? “  “ Ach, dat doet iedereen.” Hij lachte.

Een bijzondere man, een man die in een uur veel levenswijsheid ten toon spreidde en mij een liefde erbij had gegeven. De liefde en historie voor antieke sieraden en hun verhaal.

Dit is het begin geweest van een nieuwe en boeiende hobby. Naast het schilderen, de passie voor sieraden, juwelen, zilver en hun historie,  ben ik gelukkig als ik mensen ontmoet, die dezelfde passie hebben.

Nu is het zover gekomen dat ik mijn eigen webshop heb. Of het nu gaat om sieraden, antieke sieraden of zilver, ik hoop dat u, als liefhebber of als verzamelaar net zoveel plezier mag beleven als ik en deze mooie kunststukjes met liefde en passie mag koesteren.

Koester mijn droom!

Dick den Hoed  -  januari 2017